Rozdział XXXII

Wyszła po pracy z hali. Udało jej się wcześniej wszystko zrobić, więc musiała sama wrócić do domu, bo Krzysiek miał jeszcze trening. Przy wyjściu zobaczyła znajomą postać. Uśmiechnęła się lekko i podeszła do niej.

-Cześć Diana- przywitała się.

-Cześć Nikola. Masz czas?- spytała.

-Mam, bo wcześniej skończyłam pracę, a coś się stało?

-Nie. Po prostu chcę pogadać, zbliżyć się do ciebie.

-To chodźmy- uśmiechnęła się.

Udały się na miasto i weszły do małej, przytulnej kawiarni. Zajęły stolik w samym rogu, żeby nikt im nie przeszkadzał. Gdy Diana dostała swoją kawę, a ona sok mogły w spokoju porozmawiać. Opowiadały o swoim dzieciństwie, zainteresowaniach, o tym jak im się życie potoczyło.

-A wiesz coś o naszych rodzicach?- spytała ją siostra.

-Nie i nie chcę wiedzieć- wlepiła wzrok w szklankę.

-Czemu?- zdziwiła się- Nie interesuje cię kim są? Czemu nas zostawili?

-Nie Nie ma usprawiedliwienia na porzucenie dzieci. Ja swojego dziecka nigdy nie oddam. Choćby ktoś próbował mi je wyrwać nie puszczę- odruchowo dotknęła swojego brzucha.

-Nikola czy ty jesteś … -nie dokończyła.

-Tak- uśmiechnęła się lekko- Jestem w ciąży.

-A ojcem jest Krzysiek czy Marek?- zmartwiła się.

-Krzysiek- spojrzała na nią- Jestem pewna.

-To cudownie- uścisnęła ją.

Siedziały jeszcze chwilę póki nie usłyszała, że komórka jej dzwoni. Uśmiechnęła się gdy zobaczyła kto się do niej dobija.

-Tak kochanie?

-Nikola gdzie ty jesteś? Przyszedłem po ciebie do gabinetu, a ciebie nie ma- burknął.

-Skończyłam wcześniej.

-To ja zaraz będę w domu- powiedział pospiesznie.

-Ale ja nie jestem w domu- zaśmiała się.

-Jak to?- zdziwił się.

-Wyszłam z Dianą na miasto.

-Z Dianą?! Ale przecież nawet jej nie lubisz.

-Oj Krzysiu dużo się zmieniło. Wyjaśnię ci wszystko w domu.

-Przyjadę po ciebie zaoferował się

-Okej- powiedziała mu gdzie jest i rozłączyła się.

Niedługo pojawił się Ignaczak. Pocałował ją, a potem przywitał się z Dianą. Wiedziała, że był zaskoczony obrotem spraw. Sama jeszcze jakiś czas temu nie pomyślałaby, że wybaczy siostrze i będzie z nią normalnie rozmawiać.

Pożegnała się z Dianą i wróciła do domu z Igłą. Drzwi były otwarte. Spojrzała zdziwiona na Krzyśka. Poszedł przodem, a ona ruszyła za nim. W korytarzu stały walizki. Nic z tego nie rozumiała. Nagle z salonu wyszła starsza kobieta i przytuliła Ignaczaka. Zaraz za nią pojawił się mężczyzna.

-Krzysiu, synku ty mój- uśmiechała się- Pokaż mi się. Zaniedbałeś się, ale ja się tobą zajmę.

-Mamo- powiedział zażenowany.

-A to kto?- spojrzała na nią.

-Mamo, tato- objął ją- Chciałbym wam przedstawić. To moja dziewczyna, Nikola.

Nie za bardzo wiedziała jak ma się zachować, więc powiedział dzień dobry i ukłoniła się lekko. Kobieta podeszła i uścisnęła jej dłoń.

-Miło mi cię poznać. Jestem Alicja, a to mój mąż Sławek.

Zupełnie nie spodziewał się wizyty rodziców. Nie powiedział im dotąd o Nikoli i był ciekaw jak to przyjmą. Matka od dawna suszyła mu głowę o małżeństwo. Chciała urządzać mu ślub, zajmować się wnukami.

-Może usiądziemy w salonie?- zaproponował.

-Oczywiście.

Jego rodzice zajęli kanapę, a on usiadł na fotelu i posadził sobie Ostrowską na kolanach. Matka z ojcem wymienili znaczące spojrzenia i uśmiechnęli się. Zobaczył, że dziewczyna się zarumieniła. Pocałował ją w policzek.

-Krzysiek- szepnęła, a on uśmiechnął się.

-Kocham jak się rumienisz.

Jego rodzice zaśmiali się. Spojrzał na nich ciekaw powodu ich niezapowiedzianego przyjazdu. Zawsze dzwonili.

-Mamo, a tak właściwie czy coś się stało?- spytał.

-A tak- odchrząknęła, a uśmiech od razu znikł z jej twarzy- Chodzi o twojego brata.

-Mogłem się domyślić- westchnął.

-Masz brata?- zdziwiła się.

-Tak. Co z nim?- spytał rodzicielki.

-Jak wiesz miał się niedługo ożenić- podkreśliła ostatnie słowo i spojrzała na Nikole. Ta gdy to zauważyła otworzyła szeroko oczy i spuściła wzrok.

-Ciężko, żebym nie wiedział- burknął- Z tego co pamiętam ślub jest za miesiąc, więc nie rozumiem waszej wizyty.

-Ślubu nie będzie. Marcin zostawił Kingę i zniknął.

-Co?- zdziwił się- Czemu?

-Nie wiem. Nie powiedział nic przed swoim wyjazdem, a Kinga też nie chce nic wyjawić. A miałam nadzieję, że w końcu będę mieć wnuki.

Spojrzał na Nikole. Też na niego patrzyła. Wiedział, że domyśla się co chce zrobić i przytaknęła na znak, że się zgadza.

-Mamo zostaniesz babcią- uśmiechnął się.

-Kiedyś tak, ale pewnie dopiero za parę lat.

-Eee a nie wolałabyś za nie całe dziewięć miesięcy?

Matka spojrzała na niego zszokowana. Przenosiła wzrok z niego na Nikole i z powrotem. Ojca również zaskoczył tą wiadomością.

-Krzysiek czy ty chcesz mi coś powiedzieć?- uśmiechnęła się.

-Tak mamo. Ja i Nikola będziemy mieli dziecko.

Jego rodzicielka nie posiadała się z radości. Najpierw uścisnęła jego, potem Nikole, a potem znów jego. Ojciec również go uścisnął, a następne przytulił dziewczynę.

-Nawet nie wiecie jak się cieszę. Krzysiek kiedy zamierzałeś nam o tym powiedzieć i przedstawić Nikole?

-No więc … ja- podrapał się po głowie.

-Gdybyśmy nie przyjechali nie mielibyśmy pojęcia, że zostaniemy dziadkami. Musicie nam wszystko opowiedzieć. Jak się poznaliście?

Ostrowska szybkim krokiem opuściła salon i zamknęła się w sypialni. Chciał za nią pobiec, ale uznał, że lepiej będzie jak wytłumaczy wszystko rodzicom, którzy nie wiedzieli co się dzieje.

-Zrobiłam coś nie tak?- spytała jego matka.

-Nie po prostu to dla niej trudne.

-Ale co?

-Opowiadanie o naszym pierwszym spotkaniu.

-Czemu?- nie rozumiała.

Zawahał się. Nie wiedział czy powinien mówić rodzicom prawdę. Co wtedy pomyślą o Nikoli? Nie chciał ich jednak okłamywać. Westchnął.

-Poznaliśmy się gdy Nikola chciała popełnić samobójstwo.

Tak więc Nikola poznała przyszłych teściów :) 

Wróciłam z wakacji i na razie najbliższy wyjazd szykuje mi się na Memoriał Wagnera, więc rozdziały będą dodawane.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ