Rozdział XXII

           W drzwiach stali siatkarze z jego drużyny. Zadzwonił do Dawida, żeby wszystkich zebrał i przyjechał do niego, do domu. Wpuścił wszystkich do środka, a potem razem weszli do salonu gdzie siedziała Nikola.

           Dziewczyna dość mocno zdziwiła się na widok Resoviaków. Konarski zajął miejsce po jej prawej stronie, a Achrem po lewej.

-Ej co ty taka smutna?- spytał atakujący- Nie cieszysz się, że nas widzisz?

-Jeszcze nikt nie był tak zawiedziony na mój widok- dodał kapitan.

-Jasne, że się cieszę, ale po prostu mnie zaskoczyliście- dziewczyna zaczęła się tłumaczyć- Co tu robicie?

-A tak wpadliśmy was odwiedzić- włączył się Nowakowski.

            Ostrowska wstała i poszła do ich sypialni. Udał się za nią. Przysiadła na łóżku, a on zajął miejsce obok niej. Spojrzała na niego niepewnie. Czuł, że to nie będzie miła rozmowa, a właściwie był pewien.

-Czemu to zrobiłeś?- spytała.

-Ale co?

-Czemu ich tu sprowadziłeś?

-Uznałem, że oni pomogę ci znów się uśmiechnąć. Nie mogę patrzeć na to jaka jesteś smutna. Chcę, żeby znów wróciła dawna Nikola.

-Zrozum, że ja po prostu potrzebuję teraz spokoju. To wszystko mnie przerosło. Nie umiem sobie poradzić z tym co się stało- po jej policzkach poleciały łzy.

-Kochanie proszę nie płacz.

              Objął ją i starł słoną ciecz z jej policzków. Wtuliła się w niego i nadal nie przestawała płakać. Czuł, że źle zrobił zapraszając kolegów do siebie. Nie sądził, że Ostrowska tak zareaguje. Myślał, że to jej pomoże.

-Spokojnie- szepnął- Będzie dobrze. Jestem przy tobie.

-Krzysiek- odsunęła go od siebie- Ja potrzebuję czasu. Muszę pobyć sama, jakoś sobie z tym poradzić.

-Do czego zmierzasz?

-Nie jestem dobrym kompanem do towarzystwa dla nikogo i jeszcze przez jakiś czas tak zostanie. Powinnam stąd odejść.

           Nie wierzył w to co powiedziała. Miał nadzieję, że robi sobie z niego żarty i za chwilę wybuchnie śmiechem. Nie zanosiło się jednak na to. Wstała i szła do drzwi. W pewnym momencie się zachwiała.

-Nikola- szybko ją złapał i położył na łóżku- Wszystko dobrze?

-Kręci mi się w głowie- szepnęła.

-Leż, a ja odprawię chłopaków.

-Nie. Idź do nich, a ja tu zostanę.

-Nie zostawię cię tu samej.

-Skoro już ich zaprosiłeś to niech zostaną- starała się go przekonać- Cały czas będę tu leżała, nigdzie nie ucieknę.

                Westchnął i poszedł do Resoviaków. Nie bawił się jednak dobrze. Cały czas myślał o Nikoli. Już drugi raz mało nie zemdlała. Bał się o nią.

-Co ty jesteś taki ponury?- koło niego usiadł Dawid- Gdzie Nikola?- spytał.

-W sypialni leży. Źle się poczuła- upił łyk wody ze szklanki.

-Co jej jest?

-Nie wiem.

           Atakujący patrzył na niego podejrzanie, ale w końcu odpuścił i podszedł do Drzyzgi. Rozglądnął się i czekał aż w końcu siatkarze zaczną się zbierać. Wolał być teraz z dziewczyną niż siedzieć tu z nimi. Jednak nie było oznak, żeby kończyli zabawę.

               Leżała w sypialni i nie wiedziała co się z nią dzieje. Czuła się bardzo słabo, kręciło jej się w głowie. Nigdy wcześniej się tak nie czuła, a teraz w przeciągu dwóch dni dwa razy jej się to zdarzyło. Mało nie zasłabła.

            Spróbowała wstać i od razu tego pożałowała. Przysiadła znów na łóżku. Wzięła kilka głębokich wdechów co trochę pomogło. Wtedy usłyszała, że otwierają się drzwi do pokoju. Podniosła wzrok.

-Cześć- powiedział niepewnie Konarski.

-Cześć- szepnęła.

-Faktycznie nie najlepiej wyglądasz- usiadł obok niej na łóżku-Jesteś strasznie blada. Jak się czujesz?

-Słabo.

-Krzysiek mówił, że mało nie zasłabłaś.

-To prawda.

-A nie jest ci czasem niedobrze?- uśmiechnął się.

-Czemu miałoby mi być niedobrze?

-Wiesz, bo jakbyś jeszcze wymiotowała to podejrzewałbym, że niedługo na świecie pojawi się mały Igła, dlatego pytam.

              Zamurowało ją. Boże kochany nie mogła być w ciąży. Szybko wstała, żeby sprawdzić kalendarz, ale straciła grunt pod nogami. Już miała upaść gdy poczuła, że atakujący w ostatniej chwili ją złapał.

-Co tu się dzieje?- usłyszała głos Ignaczaka.

-Znów zasłabła- odpowiedział Dawid.

-Nic mi nie jest- szepnęła, ale nie wiedziała czy któryś z nich ją usłyszał.

-Powinna iść do lekarza, żeby ją zbadał- zasugerował Konarski.

-Wezmę ją do niego, ale teraz niech odpoczywa- poczuła, że Krzysiek wziął ją na ręce- Zostanę z nią. Nie chcę, żeby była sama.

-Okej to my pewnie będziemy się zbierać z chłopakami.

              Gdy usłyszała trzaśnięcie drzwiami uchyliła powieki. Stał nad nią libero. Położył jej dłoń na policzku i usiadł obok. Widziała w jego oczach, że się o nią martwi.

            Nie wiedziała co ma robić. Nie mogła być w ciąży. Tylko ta myśl chodziła jej po głowie. Po chwili jednak pojawiła się inna. Gdyby zaszła w ciąże z Markiem nie byłoby jeszcze objawów, a to oznaczało, że mogła spodziewać się tylko dziecka Krzyśka. Uśmiechnęła się lekko. Musiała wiedzieć czy to prawda.

-Krzyś- szepnęła.

-Jestem tutaj.

-Muszę jechać do lekarza. Dzisiaj.

-Może lepiej jutro. Dziś jesteś słaba, znów mogłabyś zasłabnąć- starał się ją przekonać, ale podjęła już decyzję.

-Muszę jechać dzisiaj.

-No dobrze- westchnął.

              Ubrali się i po chwili byli już w drodze. Ignaczak co chwilę na nią zerkał jakby sprawdzał czy nadal jest przytomna. Wzruszała ją jego troska. Wiedziała, że nie jest mu obojętna i to dawało jej siłę

            W końcu gdy dotarli na miejsce Krzysiek poszedł ją zarejestrować. Usiadła w poczekalni, a po chwili zjawił się obok.

-Pani Ignaczak- zawołała pielęgniarka, a ona spojrzała zdziwiona na libero.

-Uznałem, że tak będzie szybciej.

        Pokręciła tylko głową i weszła do gabinetu. W sumie fajnie to brzmiało. Pani Ignaczak. Nikola Ignaczak. Może kiedyś będzie mogła się tak przedstawiać. Na razie jednak była ważniejsza sprawa.

           Lekarz przeprowadzał wszystkie badania i porównywał wyniki. Kazał dokładnie opisać dolegliwości. W końcu wpisał coś w kartę i spojrzał na nią.

-Co mi jest?- spytała.

Jak widzicie dzieje się. Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba. Proszę komentujcie to bardzo motywuje.