Rozdział XLI

Świetnie się bawiła w towarzystwie siostry i siatkarzy. Czuła, że właśnie tego potrzebuje, żeby się pozbierać. Musiała myśleć o swoim dziecku i o tym, że jej zamartwianie się mu nie służy. Uśmiechnęła się i wtuliła w Krzyśka.

Postanowiła porozmawiać z siostrą na temat ich rodziców. Po rozmowie z panią Alicją zaczęła się zastanawiać kim oni są, co robią. Nie mogła jednak ich szukać bez zgody Diany. To musiała być ich wspólna decyzja.

Odszukała wzrokiem brunetkę i zauważyła, że bardzo dobrze dogaduje się ona z Nikołajem. Siedzieli na uboczu i rozmawiali co chwilę wybuchając śmiechem. Uśmiechnęła się na ten widok.

-Jak dobrze widzieć na twojej twarzy uśmiech – szepnął jej Igła na ucho.

-Patrz – wskazała siostrę i przyjmującego – Może coś z tego będzie.

-Oby. Nie będę wtedy musiał się martwić, że będzie mi chciał ciebie zabrać.

-Nie może ci mnie zabrać, bo kocham tylko ciebie – pocałowała Krzyśka.

-Gorzko, gorzko – zaczął się drzeć Konarski.

Odsunęła się od Ignaczaka i zaczęła się śmiać. Siatkarze powoli zaczęli zbierać się do domów. Wszystkich pożegnała, a później usiadła z siostrą na kanapie. Poprosiła ją, żeby jeszcze nie wychodziła.

-O czym chciałaś rozmawiać?- spytała Diana.

-Wiesz to dla mnie ciężka rozmowa i wiem, że dla ciebie też taka będzie- zaczęła.

-Nie przerażaj mnie. O co chodzi?

-O naszych rodziców.

Jej siostra zerwała się szybko z kanapy i podeszła do okna. Po chwili westchnęła i spojrzała na nią smutno.

-Po co o nich rozmawiać? - spytała smutno – Dla mnie są martwi i dla ciebie też powinni być. Nikola zostawili nas, nie chcieli.

-Wiem o tym. Po prostu chyba chciałabym wiedzieć dlaczego. Nigdy się nad tym nie zastanawiałaś?

-Wiele razy i nadal czasem o tym myślę, ale wiem, że nie chcę ich znać. To są kompletnie obcy ludzie dla nas. Może kiedyś minęłyśmy ich na ulicy, ale nie wiedziałyśmy o tym, bo nas porzucili – podkreśliła ostatnie słowa.

Westchnęła i podciągnęła kolana do klatki piersiowej. Wiedział to wszystko i strasznie ją to bolało. Nie rozumiała jak matka może porzucić swoje dzieci, ale chciała znać powód przez który … kobieta, która je urodziła, bo nie mogła jej nazwać matką, je zostawiła.

-Diana chcę ich znaleźć i spytać dlaczego, chcę wiedzieć – westchnęła – Ale nie zrobię tego bez twojej zgody. To musi być nasza wspólna decyzja.

-Nikola – spuściła głowę – Zgadzam się, żebyśmy ich znalazły jeśli tego właśnie chcesz, ale proszę cię o jedno.

-O co? - była ciekawa.

-Nie teraz. Poszukajmy ich jak urodzisz. Twoja ciąża jest zagrożona. Takie spotkanie mogłoby być bardzo stresujące i odbić się na zdrowiu twoim i dziecka.

Nie pomyślała o tym, ale jej siostra miała rację. W obecnym stanie nie mogła szukać rodziców. Nie chciała stracić drugiego dziecka, nie przeżyłaby tego.

-Masz rację. Poszukamy ich jak urodzę.

-Dobrze, ale to, że się zgodziłam niczego nie zmienia. Dalej nie chcę ich znać. Jak ich znajdziemy i dowiemy się, dlaczego tak postąpili mam zamiar od razu zniknąć z ich życia, bo przecież tego właśnie chcieli.

-Rozumiem cię – uśmiechnęłam się smutno – Też nie mam zamiaru uczestniczyć w ich życiu. Chcę po prostu wiedzieć.

Diana przytuliła ją, a ona odwzajemniła uścisk. Cieszyła się, że ją ma mino tego, że na początku wyrządziła jej taką krzywdę. To przez rodziców się nie znały, ale teraz były razem i tylko to się liczyło.

Przysłuchiwał się w korytarzu rozmowie Nikoli z Dianą i cieszył się, że nie mają zamiaru do końca ciąży Ostrowskiej szukać rodziców. Na szczęście siostra jego ukochanej przekonała ją, że to nie najlepszy pomysł, gdy jest w ciąży. Jeżeliby chciały teraz odszukać rodziców sam miał zamiar jej to powiedzieć.

Następnego dnia udał się na trening trochę wcześniej, żeby zanieść zwolnienie Nikoli do prezesa. Przekonał ją, żeby została w domu i odpoczywała i obiecał, że sam to załatwi. Zapukał do drzwi po czym nacisnął klamkę.

-Dzień dobry – odezwał się.

-O Igła – zdziwił się prezes – Wchodź. Co cię do mnie sprowadza?

-Jestem tu w sprawie Nikoli – położył zwolnienie ukochanej na biurku.

Mężczyzna zdziwiony wziął kartkę i zaczął czytać. W tym czasie usiadł i obserwował jego reakcję. Miał nadzieję, że nie będzie zły, że Nikola poszła na zwolnienie po tak krótkim czasie pracy.

-Igła po pierwsze gratuluje ci, że zostaniesz ojcem, ale wiem, że kobiety w ciąży pracują, więc muszę zapytać. Czy coś nie tak z dzieckiem?

-Cóż to długa i skomplikowana historia, więc nie będę całej opowiadał. Ja i Nikola mieliśmy mieć bliźniaki, ale przez … wypadek Nikola straciła jedno dziecko. Lekarze mówią, że to cud, że nie poroniła też drugiego, ale przez to zdarzenie ciąża jest zagrożona i każdy stres może być niekorzystny dla Nikoli i dziecka.

-Przykro mi. Jak wrócisz do domu pozdrów Nikolę i powiedz jej, że jak tylko urodzi zdrowego bobaska, o czym jestem przekonany stanowisko będzie na nią czekało – uśmiechnął się.

-Oczywiście przekaże i dziękuję.

Prezes zawołał swoją sekretarkę. Po chwili ta pojawiła się obok niego, lekko zdziwiona moją obecnością.

-To zwolnienie pani Ostrowskiej. Nie będzie jej dość długi czas, więc proszę daj ogłoszenie, że szukamy kogoś na zastępstwo.

-Oczywiście – powiedziała i oddaliła się.

Opuścił gabinet prezesa i udał się do szatni. Nie podobało mu się, że Nikola nadal ma na nazwisko Ostrowska, podczas gdy w jej brzuchu rosło ich dziecko. Miał zamiar zmienić to jak najszybciej.

Większość siatkarzy było już na sali, gdy pojawił się w szatni. Prócz niego był tam tylko Drzyzga, który właśnie miał wyjść.

-Fabian? - zatrzymał go.
-Co tam Krzysiu?- odwrócił się.
-Pamiętasz jak wymyślałeś w jaki sposób mam się oświadczyć Nikoli?
-No pewnie – rozpromienił się – Zamierzasz się w końcu oświadczyć? Jak to zrobisz? Posłuchasz moich pomysłów? - zasypał go pytaniami.
-Tak - zaśmiał się – Mam zamiar jej się oświadczyć i tak chyba posłucham twojego pomysłu. Za 2 tygodnie gramy z Jastrzębiem. Poproszę Kubiaka i Czarnowskiego o pomoc.
-Jejku, ale super. Pogadamy o tym po treningu, bo jak zaraz nie pojawimy się na hali to trener nam nogi z dupy powyrywa.

Zaśmiał się, ale wiedział, że ma rację. Szybko się przebrał i pobiegł na salę. Trening przebiegł bardzo dobrze, a trener był zadowolony z ich gry. Gdy odesłał wszystkich do szatni poszedł na samym końcu i zamknął drzwi.
-Chłopaki jest sprawa i musicie mi pomóc – zaczął.
-Nie źle się zaczyna – odezwał się Konarski – W czym mamy ci pomóc?
-W oświadczynach.

Nawet się nie zorientował jak wszyscy się na niego rzucili i zaczęli mu gratulować, że w końcu się zdecydował. Tylko Dawid stał z boku uśmiechnięty i jak się podniósł to go uściskał.
-No nareszcie – zaśmiał się.

Jest i kolejny rozdział, mam nadzieje, że wam się podoba. Miał być wczoraj, ale załatwiałam ostatnie formalności w związku z moim wyjazdem z koleżanką na F6 do Krakowa co prawda tylko na sobotę i niedzielę, bo nie stać nas na dłużej, ale i tak się cieszę. Do tego jeszcze w piątek mają ogłosić listę przyjęć na studia i trochę się denerwuje, mam nadzieję, że rozumiecie.

Proszę komentujcie, chciałabym wiedzieć ile was jeszcze zostało :)