Rozdział XXVII

            Trzymał Nikole w ramionach i czekał na jej reakcję. Położyła mu dłonie na ramionach, a w jej oczach dostrzegł łzy. Po chwili spłynęły po policzku. Starł słoną ciecz i zbliżył swoje usta do ust Ostrowskiej.

         Pocałował ją najpierw delikatnie, potem gdy nie protestowała pogłębił pocałunek. Usłyszał cichy jęk wydobywający się z gardła dziewczyny i wydał z siebie pomruk zadowolenia. Wplotła mu dłoń we włosy i zarzuciła nogi na biodra.

            Oparł ją o ścianę i zaczął całować po szyi. Błądziła rękami po jego szyi, ramionach. Podszedł z nią do biurka, opuścił na nie i stanął między jej nogami. Wsunęła mu ręce pod bluzkę i ściągnęła ją z niego jednym ruchem.

          Cieszył się jak małe dziecko, bo miał wrażenie, że wszystko wraca do normy. Czuł, że Nikola wciąż go kocha, wiedział, że go pragnie. Musiała do niego wrócić i dać im kolejną szansę. Zasługiwali na to, żeby być szczęśliwi.

          Wsunął dłonie pod spódnicę Ostrowskiej i powoli przesuwał je w górę. Jednym, szybkim ruchem zerwał jej bieliznę i zsunął do kostek. Powoli, nie przestając jej całować odpinał guziki jej białej bluzki. Po chwili rzucił ją razem ze stanikiem na biurko, a potem szybko ściągnął do kolan swoje spodnie i bokserki.

           Ukląkł przy biurku i pociągnął ją do siebie.

        Wierciła się i miotała pod naporem jego ust i języka. Łaskotał, drażnił, gryzł, aż rozpaczliwie chwytała ustami powietrze i jęczała z rozkoszy.

           Po chwili znów stanął między jej nogami. Pocałował ją, a ona oplotła go udami i zarzuciła mu ręce na szyję.

        Wsunął się w nią. Zalała go rozkoszna mieszanka odczuć. Radość, miłość, erotyczna przyjemność i pierwotny, samczy triumf z objęcia jej w posiadanie. Zamierzał kochać się z nią powoli, ale była tak piękna, tak seksowna, tak kochająca, że już po chwili oboje pędzili na łeb, na szyję w stronę szczytu.

       Orgazm uderzył go jak grom. Nikola Krzyknęła i dotarła do szczytu wstrząśnięta gwałtownym spazmem. Lgnęła do niego kurczowo, nie przestając drżeć.

-Igła- szepnęła.

-Kocham cię- powiedział tylko i schował twarz w jej włosach.

-Ja też cię kocham.

-To wróć do mnie. Wszystko będzie jak dawniej.

-Nie- pokręciła głową.

-Nikola, ale czemu? Przecież się kochamy. Powinniśmy być razem.

-Nie zrozumiałeś mnie. Chcę być z tobą, ale nie wszystko będzie jak dawniej- gdy spojrzała mu w oczy zrozumiał o czym mówi.

-Nie zgadzam się- pokręcił głową- Nie będziesz dalej mieszkała u Penczewa.

-Tylko do czasu aż dostanę wypłatę i sama coś wynajmę.

-Ale po co? Przecież już mieszkaliśmy razem. Czemu nie chcesz wrócić do mnie do domu?

-Bo chcę, żebyśmy zaczęli od początku, od zera. A teraz ubierzmy się, bo może ktoś tu wejść.

      Wciągnął bokserki i spodnie, a Nikola w tym czasie założyła biustonosz i figi. Wtedy drzwi otworzyły się, a do środka wparował Konarski.

-Niko … -uśmiechnął się szeroko jak ich zobaczył- O przepraszam. Nie przeszkadzajcie sobie, potrzebny nam nowy libero.

        Rzucił w niego spinaczem, ale nie trafił, bo atakujący zdążył uciec. Spojrzał na dziewczynę, która szybko wciągała spódnicę.

-Spokojnie, on nic nie powie. Już raz dostał za swoje.

-Mam nadzieję- westchnęła i spojrzała na zegar- Idź już, bo się na trening spóźnisz.

-Ok, ale wrócę- uśmiechnął się, pocałował ją i wyszedł z jej gabinetu.

       Zadowolony udał się do szatni. Był tam na razie tylko Dawid, który na jego widok wybuchnął śmiechem.

-Już? Nie przejmuj się Krzysiu wielu mężczyzn ma problem z … ała!- oberwał butem.

-Idiota- pokręcił głową- Poradź mi lepiej zamiast się śmiać co mam zrobić, żeby Nikola znów ze mną zamieszkała.

-Są dwa sposobu- usiadł zadowolony- Pierwszy, oświadcz się jej. Drugi, bardziej w waszym przypadku prawdopodobny, zapłodnij ją.

-Konar ty … -już chciał go walnąć, ale pojawił mu się w głowie obraz małego chłopca w łóżeczku i mimowolnie się uśmiechnął.

-Co? Już po zapłodnieniu?- znów wybuchnął śmiechem.

-Może, a ty co? Tak długo po ślubie i dziecka nie widać. Twój sprzęt jest nie sprawny?

-Właśnie, że sprawny! Inaczej Sabina nie byłaby w ciąży!

-Będziesz ojcem?- zdziwił się.

-Kurwa mam za długi język, mam za długi język.

          Uśmiechnął się i pogratulował przyjacielowi.

        Nie mogła przestać myśleć o Krzyśku, o tym jak jeszcze przed chwilą kochali się w jej gabinecie. Oparła się o fotel i przymknęła oczy. Wzięła kilka głębszych oddechów i spróbowała się skupić na pracy.

           Gdy skończyła opuściła halę i powoli udała się w stronę mieszkania Nikołaja. Nagle ktoś złapał ją za rękę i pociągnął do siebie.

-Krzysiek.

-To tylko ja- uśmiechnął się- A ty dokąd się wybierasz? Mój samochód stoi tam.

-Igła rozmawialiśmy o tym.

-Nie. Ty mówiłaś, ale nie pozwoliłaś mi powiedzieć co ja o tym sądzę. Więc teraz mówię, że jeszcze dziś wracasz do mnie- powiedział zadowolony z siebie.

-Nie mogę- wyrwała się z jego ramion- Nie teraz. Mamy zacząć wszystko od nowa, wszystko. Kiedyś pewnie zamieszkamy razem, ale jeszcze nie teraz. Muszę iść- odwróciła się.

-Nikola!- Ignaczak ją wołał.

         Przyśpieszyła kroku. Czy Krzysiek nie mógł zrozumieć, że potrzebowała na razie pobyć sama? Chciała z nim być, kochała go, ale na razie lepszym rozwiązaniem było mieszkać osobno, a przynajmniej tak jej się wydawało.

            Gdy przekroczyła próg koło niej znalazł się Penczew. Zastanawiała się chwilę czy go uderzyć, czy przytulić. W końcu westchnęła i wtuliła się w jego ramiona.

-Przepraszam- szepnął- Widział nas rano pod halą. Zrobił mi awanturę i sam się domyślił. Nie umiałem zaprzeczyć.

-Rozumiem. To już nie ważne.

-Wracasz do niego?- spytał.

-Zależy w jakim sensie- westchnęła i poszła usiąść na kanapie w salonie, a przyjmujący zajął miejsce obok niej- Znów jesteśmy razem, ale nie zamieszkam z nim na razie.

-A co Krzysiek na to?

-Cały czas mnie przekonuje, żebym się znów do niego wprowadziła, ale ja nie dam się złamać. Nie wiem co musiałoby się stać teraz, żebym z nim zamieszkała. Chyba musiałby mi się oświadczyć, albo musiałabym być w ciąży.

            Nikołaj wpatrywał się w podłogę i nic nie mówił. Zastanawiała się o czym myśli. Chwilę tak siedzieli. W końcu Penczew wziął głęboki oddech, wrócił do niej wzrokiem i wziął ją za ręce. Czekała aż coś powie.

-Nikola. Musisz coś wiedzieć.

-Co?- była ciekawa.

-Chcę, żebyś wiedziała, że masz wybór.

-Jaki wybór?- nic z tego nie rozumiała- O czym ty mówisz.

-Jak mam ci to powiedzieć- mruknął do siebie.

-Najlepiej prostu z mostu.

-No dobrze. Zakochałem się w tobie. Chcę byś wybrała mnie, nie Krzyśka- tym zupełnie ją zaskoczył.

Nie ciekawi już was to opowiadanie? Coraz gorzej komentujecie. Zastanawiam się nad zawieszeniem go przynajmniej na jakiś czas. Co sądzicie?